Ik had altijd al een zwak gehad voor Marja, mijn beste vriendin sinds de middelbare school. Ze was intelligent, mooi en had een hart van goud. Maar nooit had ik durven hopen dat ik ooit verliefd op haar zou worden.
Toen Marja vertelde dat ze ging trouwen met haar vriend, was ik opgelucht en blij voor haar. Maar tegelijkertijd voelde ik ook een steek van jaloezie. Ik wist dat ik nooit meer dan een vriend voor haar zou zijn en dat maakte me onzeker.
Toch kon ik het niet laten om stiekem te hopen dat er misschien toch een kans was voor ons. Ik besloot om mijn gevoelens voor haar te verbergen en gewoon vriendelijk te blijven, terwijl ik in stilte aan haar zijde was.
Op de dag van haar trouwerij was ik haar getuige en stond ik naast haar terwijl ze haar belofte maakte aan haar toekomstige man. Ik voelde mijn hart breken toen ik zag hoe blij ze was, maar ik wist dat ik haar geluk boven mijn eigen wensen moest stellen.
Toen de bruiloft voorbij was en ik Marja als getrouwde vrouw achterliet, wist ik dat ik mijn gevoelens voor haar voor altijd zou moeten verbergen. Maar ik was blij dat ik haar tenminste als mijn beste vriendin kon behouden en dat ik haar blijheid kon delen, al was het op afstand. Ik hoop ooit nog eens mijn liefde te vinden. Ben net aan het daten geslagen, wie weet?