ik weet dat vreemdgaan erg min is en laks, maar toch is het mij ook overkomen.
Ik heb zelf een relatie van 9 jaar inmiddels. Het is een tijd niet goed gegaan tussen mijn vriend en mij, nog geen excuses natuurlijk om het bij iemand anders te gaan zoeken. Ik leerde een andere man kennen met wie het vanaf het begin gelijk klikte. In het begin was het allemaal heel onschuldig omdat ook hij een relatie heeft en kinderen. Maar van het een komt het ander en dan kan je je gevoel niet stopzetten. We hadden erg veel telefonisch contact en zagen elkaar regelmatig. Zodra ik hem zag, leek de grond onder me voeten weg te zakken, ik werd helemaal warm van binnen en zodra zijn ogen de mijne zochten bezweek ik helemaal. We zaten ook wel in een lastige situatie omdat ik zijn vrouw ken en anderssom ook. We kwamen 2x in de week bij elkaar over de vloer, en geloof me, ik vond het echt niet tof van mezelf dat ik het zo ver heb laten komen. Ik wist me geen houding te geven, en probeerde zo normaal mogelijk te doen.
Op de momenten dat ik zijn vrouw zag, dacht ik waar ben ik mee bezig, stop ermee, dit kan je niet maken en heb dat ook tegen hem gezegd. Ik zocht geen contact meer met hem, maar na een goeie anderhalve week begon ik hem te missen… Dus mijn verstand had het verloren van mijn gevoel en belde hem op dat ik hem moest zien. (er is overigens al die tijd niks gebeurt op sex gebied) We spraken af om wat te drinken en kletsen, van het een kwam het ander en voor ik het wist lagen we samen in bed… Op dat moment voelde het ow zo fijn, toen ik s’avonds thuis kwam kon ik niet slapen, dacht alleen maar aan hetgeen wat er gebeurd was.
Soms denk ik wel eens dat dat me mooiste avond van me leven was. Ik zie hem nog regelmatig en bellen soms nog wel eens, maar er is nooit niks meer gebeurd. Ik heb toen die tijd echt gevoelens voor hem gehad, en dat was wederzijds, maar we gaan er niks mee doen. We hebben het goed zo, kunnen elkaar recht in de ogen aankijken, en vergeten wat er is gebeurd.
Er is geen enkel excuses om vreemd te gaan, maar het overkomt je.
Je post is al wel wat ouder maar ik ben zo benieuwd of je het echt bij die ene keer hebt kunnen laten.
En is je man er nooit achter gekomen?
Hoe zit het met de gewetenswroeging?
Toch even een kort berichtje.
Gewetenswroeging. Ben benieuwd wat voor antwoord daar op komt. Hetgeen is mij(man 58) ook overkomen. Vindt het heel moeilijk om er mee om te gaan. Het is mij pas een week bekend. Het speelde al ruim een jaar. Ik hoop dat de tijd alle wonden heelt.
Schei uit over gewetenswroeging, want ze schreef immers dat haar relatie niet goed was! Wel het hele verhaal lezen! Neem nu maar van mij als ervaringsdeskundige(en ik weet het ook van vriendinnen) dat mannen in bijna alle gevallen de schuld zijn, want zij geven een vrouw niet wat normaal is in een relatie. Dus er zitten twee kanten aan het verhaal en dan past het niet om met een vingertje te wijzen. Gebruik dat vingertje maar om een vrouw eens te verwennen.