Ik (Man, 50+) ben al meer dan 10 jaar gelukkig getrouwd met een lieve vrouw en heb een leuk gezin. Mijn vrouw en ik kennen elkaar al zo’n 20 jaar. Maar na al die jaren slaat de sleur ook wel toe. Intussen heb ik een (eveneens getrouwde) 10 jaar jongere vrouwelijke collega waarmee ik ook al zo’n 15 jaar samenwerk op kantoor. We hebben altijd een ongelooflijke klik gehad qua humor en delen al die jaren grappen en soms ook persoonlijke dingen, veel daarvan gaat over de (werk-)mail. Die aantrekkingskracht was bij mij altijd bovengemiddeld te noemen, maar door een combinatie van haar niet af te willen schrikken, angst voor afwijzing (maar dus totaal niet vanwege overwegingen van ‘huwelijkse trouw”) heb ik nooit meer toenadering gezocht. Maar omdat ik op een gegeven moment steeds meer toespelingen begon te maken, die vaak nog maar weinig aan de verbeeldingkracht overlieten en door haar ook nooit ondubbelzinnig werden afgeslagen, raakte ik er van overtuigd dat ik me toch eens meer moest uiten in mijn gevoelens.
Een half jaar geleden heb ik haar bekend dat ik haar al lang wel meer dan gemiddeld leuk vond. Ik was er eigenlijk van overtuigd dat het van haar kant niet meer dan vriendschappelijk zou zijn maar ze zei dat het toch wel wederzijds was. Daar lieten we het bij tot er een dag dat ik een keer alleen thuis was en ze zei dat ze wel een keer langs wilde komen bij mij thuis. Ik wist op dat moment heel goed wat dat zou betekenen, en wist dus donders goed waar ik aan begon door hiermee in te stemmen. En toch deed ik dat, gezien die jarelnlang opgebouwde spanning. Dus die dag van de afspraak duurde het ook geen 5 minuten of we lagen al in bed. Sindsdien grijpen we werkelijk elke gelegenheid aan om het met elkaar te doen. Als haar man naar het werk is, als mijn gezin een dagje weg is, of andere locaties: dit gaat nu al zo’n drie maanden door met een gemiddelde ‘ontmoeting’ van 1 keer per week. Hoewel we natuurlijk niet betrapt willen worden, zijn we soms te onvoorzichtig. Zo vroeg ze me een keer om half 4 s middags of ik ‘langs wilde komen’ want haar man kwam toch pas om 5 uur thuis. Maar ik had mijn hielen nog niet gelicht om kart over 4 of haar man kwam 5 minuten thuis. (Dit liet ze me later weten).
De aantrekkingskracht tussen ons is enorm, en het belangrijkste is, wij voelen ons beide totaal niet schuldig naar onze echtgenoten toe. Is dit herkenbaar? Toch willen we onze huwelijken niet eraan geven voor deze romance, voornamelijk uit praktische overwegingen. Waren we (beide) single, dan wisten we het wel en gingen we er voor. Ik weet best dat we op een bepaalde manier onze koppen in het zand steken, en de rapen zijn natuurlijk gaar als éen van de echtgenoten er achter komt , maar de aantrekkingskracht is zo sterk dat we hier willens en wetens mee doorgaan… (overigens van de trouw van haar eigen man is mijn minnares ook niet 100 % overtuigd, ik wel van die van mijn vrouw).
Graag jullie reacties. Ja, je mag het veroordelen, maar dat is ook wat voorspelbaar..
(bron: geheimenvan)
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.