DCPartner helpt zijn getrouwde medemens aan een minnaar of minnares

Door Jan Stevens voor De Morgen

Hebt u als getrouwde man of vrouw wel zin, maar geen tijd om op zoek te gaan naar een minnaar of minnares? Geen nood, Mari Kapteijns van relatiebureau DCP zal het met veel plezier voor u doen. Want sinds jaar en dag bemiddelt hij voor gebonden mannen en vrouwen die op zoek zijn naar een ‘aanvullende relatie’. “Vreemdgaan kan je huwelijk redden”, luidt zijn devies.

Halverwege de jaren negentig richtte de Nederlander Mari Kapteijns het relatiebureau Dating Consultancy Partner (DCP) op. DCP ging van start als een doordeweeks bemiddelingsbureau voor singles. Tot Kapteijns op een dag een speciaal verzoek kreeg. “Een getrouwde psychotherapeute vroeg me of ik haar aan een minnaar kon helpen. Haar man had een hersenoperatie ondergaan en was daardoor wezenlijk veranderd. Seks interesseerde hem niet meer. Ze wou hem niet in de steek laten, dus zocht ze een aanvullende relatie. Ik heb bedenktijd gevraagd en na veel wikken en wegen besloten om haar te helpen.”
De commerçant in Kapteijns zag het gat in de markt. Hij besloot om voortaan zijn diensten ook aan andere gebonden mensen aan te bieden. “Na verloop van tijd werd de groep van getrouwde of samenwonende mannen en vrouwen belangrijker dan die van de singles. Tegenwoordig bemiddel ik quasi uitsluitend voor gebonden mensen die op zoek zijn naar een aanvullende relatie. DCP bekleedt daarmee een unieke plaats in Europa.”

Is een ‘aanvullende relatie’ geen verbloeming voor het meer ordinaire ‘eens naast de pot willen pissen’?
Mari Kapteijns: “Daar heeft het weinig uitstaans mee. Wie naast de pot pist, zoekt in de eerste plaats seks, terwijl het bij een aanvullende relatie toch vooral over een duurzaam contact naast de bestaande relatie gaat. Soms besluiten man en vrouw samen dat het beter is voor hun relatie om elk een bijkomende partner te hebben, zeker als ze allebei een gemis ervaren. Dat gemis kan van seksuele aard zijn, maar kan ook met een gebrek aan aandacht en waardering, of een verschillende interesse in cultuur te maken hebben. Afspreken om vreemd te gaan kan een huwelijk redden.”

Maar meestal weet de partner niet dat man- of vrouwlief zich bij u ingeschreven heeft?
“Dat klopt. Al heeft de helft van mijn cliënteel wel geprobeerd om over hun gemis met hun partner te praten. Niet om het even wie kan zich zomaar bij DCP inschrijven. Een man die alleen een keer naast de pot wil pissen, zal ik adviseren om een prostituee te bezoeken. Maar als iemand op zoek is naar een duurzaam, erotisch contact, zal ik de laatste zijn om te roepen: ‘Hola, u moet ook samen naar het theater of het museum!'”

Uw relatiebureau richt zich tot hoger opgeleiden, maar mannen moeten iets hoger opgeleid zijn dan vrouwen. Waarom?
“Omdat mannen meestal kiezen voor vrouwen die een minder hoge opleiding genoten hebben. Een man met een hogeschoolopleiding heeft geen probleem met een vrouw die alleen haar humaniora afgemaakt heeft. Andersom is dat wel zo. Mannen met een middelbare schoolopleiding mogen zich inschrijven, maar hun kansen zijn geringer, want vrouwen willen een man die hoger opgeleid is. Een vrouw met een universitair diploma zoekt meestal ook een man met een universitaire achtergrond. Universitair geschoolde mannen nemen dan weer genoegen met vrouwen met een hogeschoolopleiding. Vrouwen zijn in onze cultuur emotioneel beter ontwikkeld, waardoor ze die hoger opgeleide man toch kunnen volgen.”

Schrijven vooral mannen zich in?
“In eerste instantie krijg ik veel meer reacties van mannen dan van vrouwen. Maar negentig procent van de geïnteresseerde mannen schrijft zich uiteindelijk niet in. De overgrote meerderheid is op zoek naar seks. Ze hebben een totaal vertekend beeld van vrouwen, gevoed door de advertenties op datingsites van ‘vrouwen die smachten naar een kerel die een keer per week een half uurtje langskomt om zijn ding te doen’. Dat zijn natuurlijk advertenties van prostituees, toch trappen ontzettend veel mannen daarin.
“Na de eerste schriftelijke selectie, volgt er een gesprek en later wordt er een profielschets gemaakt. Ik tracht in mijn bestand steeds een verhouding van 60% mannen en 40% vrouwen na te streven. De garantie op succes is dan het grootst. Inschrijven kost ongeveer 100 euro. Een man ontvangt daarna een vrij uitgebreide beschrijving van een vrouw, een vrouw van een man, en als ze vragen hebben, kunnen ze altijd met mij contact opnemen. Voorstellen gebeuren per e-mail, post of fax. De cliënt betaalt pas voor een voorstel als het geaccepteerd is door beiden. Voor vrouwen gelden lagere tarieven. Dat komt omdat het bij ons cultureel bepaald is dat mannen voor vrouwen betalen. Een vrouw zal nooit een man uit een etalage kiezen en hem geld geven in ruil voor stomende seks. Een vrouw wil niet betalen voor een vent. In de relatiebemiddeling moet je er dan ook voor zorgen dat ze altijd een bescheiden bijdrage levert.”

Is vreemdgaan niet ontzettend duur? Al die etentjes en hotelkamers, om de kosten voor uw bureau niet te vergeten.
“Veel hangt af van wat voor leven je leidt, wat voor beroep je hebt. Een ondernemer met een hoge functie, gaat en staat waar hij wil. Hij is nachten weg, verblijft in hotels, gaat op zakenreis… Zowel mannelijke als vrouwelijke managers hebben veel meer ontmoetingsmogelijkheden dan de boekhouder die van negen tot vijf op kantoor zit en ’s avonds vlug naar huis moet omdat zijn vrouw om zes uur het eten klaar heeft. Die kan zich alleen een snelle wip bij een prostituee permitteren. Als je een ernstige aanvullende relatie wil, moet je er de tijd en de mogelijkheden voor hebben.”

U gelooft niet in monogamie?
“Nee. Mannen weten van zichzelf dat ze niet monogaam zijn. Je kunt natuurlijk wel besluiten om monogaam te gaan leven, daar is niets mis mee. Bij de ene man leeft de behoefte aan meerdere relaties sterker dan bij de andere. Bij vrouwen is dat net hetzelfde, alleen wordt het van hen in onze maatschappij niet aanvaard. Neem een man die een leuke vrouw begeert. Als zij hem vertelt: ‘Ik heb het afgelopen jaar 30 minnaars gehad’, zal hij haar met de vinger wijzen. Dezelfde man zal een mannelijke vriend die pocht met zijn 50 veroveringen wel bewonderen. Die dubbele moraal zit bij ons diep ingebakken.
“Ik heb lak aan moraalridders. Een paar jaar geleden werd ik uitgenodigd om in een talkshow op de Nederlandse tv over DCP te komen spreken. Toen ik er aankwam, moest ik eerst tussen het publiek gaan zitten. Op het podium zaten drie vrouwen die door hun man belazerd waren. Hun kerel was vreemdgegaan en had hen bedrogen en belogen. Erg zielig. Ik mocht vanuit de zaal een vraag stellen. Ik vroeg aan de eerste vrouw: ‘Wat had u gedaan als uw man verteld had dat hij een vriendin had?’ ‘Dan had ik hem meteen buiten geflikkerd’, antwoordde ze. ‘Dat is dan ook de reden waarom hij het u niet verteld heeft’, repliceerde ik. De opnames werden gestopt, de regisseur vroeg me om geen vragen meer te stellen. Gedurende de rest van de opname leefde het publiek mee met de arme vrouwtjes en was het pisnijdig op die klootzakken van mannen. Terwijl ik het sneu vond dat de heren geen wederwoord kregen. Later die middag werd de show voor ’s anderendaags opgenomen, en toen zat ik wel op het podium. De hele zaal keerde zich ogenblikkelijk tegen me en joelde me uit. Dat wilden die programmamakers. Daar deden ze het voor. Sommige media vinden het fijn om het fenomeen van de aanvullende relatie op te kloppen en er sensatie rond te creëren. Voortaan weiger ik alle interviews voor tv. Want het is me niet te doen om de publiciteit, maar om de boodschap: dat we als man en vrouw gewoon eerlijk tegenover elkaar kunnen zeggen wat we het liefst willen.”