Agnes (47): “Ons seksleven was al een tijdje behoorlijk ingekakt. Sinds ik in de overgang terecht was gekomen, merkte ik dat mijn zin in intimiteit flink afnam. Ik zag dat het Johan raakte; hij vond het zwaar om steeds afgewezen te worden. Het was mijn idee om hem meer vrijheid te geven. Sterker nog, ik was degene die het gesprek aanging met mijn single-vriendin, Eva, die wel vaker onenightstands had. Zou zij misschien interesse hebben om met Johan aan te pappen? Omdat ik haar kende, voelde het niet bedreigend. Ik dacht: beter iemand die ik ken dan iemand die onbekend is en verder weg. Zo kon ik er tenminste een oogje op houden.
In het begin leek het een perfecte oplossing. Johan leek weer op te bloeien, hij was vrolijker en had meer energie. Ik voelde geen jaloezie en was zelfs opgelucht dat ik niet meer hoefde na te denken over fysieke intimiteit. Maar achteraf besef ik dat dit het moment was waarop het misging. Hoe blij Johan ook was met zijn nieuw verworven vrijheid, het deed hem pijn dat ik er zo onverschillig over leek te zijn. Ik had niet in de gaten dat mijn gebrek aan betrokkenheid hem kwetste.
Eva kwam steeds vaker bij ons over de vloer, en ik vond dat geen probleem. Als zij en Johan elkaar stiekem zoenden terwijl onze kinderen niets doorhadden, lachte ik er zelfs om. Ik dacht dat ik de juiste beslissing had genomen, maar voor Johan voelde het alsof ik hem niet meer belangrijk vond. En misschien was dat ook zo. Ik voelde me veilig in ons vertrouwde huwelijk, maar echte aandacht voor Johan had ik niet meer. Nu heb ik daar veel spijt van.
Een jaar na hun eerste afspraakje vertelde Johan me dat hij verder wilde met Eva. Eerst werd ik woedend, maar na verloop van tijd kon ik het helaas begrijpen. Als je een open relatie aangaat maar je eigen relatie verwaarloost, dan is het bijna onvermijdelijk dat het fout loopt. Nu wonen Johan en Eva twee straten verderop, en ik zit hier met spijt tot in mijn diepste vezels.”