Vreemdgaan is voor de meeste mensen taboe. Er hangt een stiekem sfeertje omheen. Vreemdgaan is seksueel getint. Velen doen het, bijna niemand als je het recht op de mens af vraagt.
De oplossing.
Doe het sámen. Partnerruil dus. Dan kun je elkaar controleren en is het niet stiekem meer. Het neemt daarom ook een stuk angst weg. Ofschoon veel deskundigen (of zij die dat zeggen te zijn) hierover nogal negatief oordelen, lijkt mij dat er niets op tegen is.
Je gaat naar een parenclub en vrijt er met mensen die je niet of nauwelijks kent of juist wél kent. Veel vaker vrijt men niet en gaat men voor de gezelligheid. Dat je bij een bezoek aan een parenclub seks reduceert tot zuiver lust lijkt me ver gezocht. Bovendien is er niets op tegen om van deze lust te genieten. Lust is zeker geen miniem onderdeel van seksualiteit maar een belángrijk onderdeel. Mag dat dan niet?
Natuurlijk is partnerruil vooral ook ontstaan omdat men liever niet stiekem iets met een ander wil. Daarom zou je het gelegaliseerd vreemdgaan kunnen noemen.
Maar beter partnerruil dan individueel vreemdgaan, of toch niet?
Gedoe.
Waarom al dat gedoe binnen de relatiesfeer? Het is algemeen bekend dat velen vreemd gaan en vaak strand een huwelijk indien de avonturen buiten de deur bekend worden bij de vaste partner. Toch bestrijd ik dat vreemd gaan of partnerruil daar vaak debet aan is. Een mens is per definitie niet monogaam. Vaak wordt dit opgedrongen door de cultuur waarin we groot worden. Indien je ‘monogaam’ leeft en er desondanks behoefte is aan een ander werkt dit vreemd gaan in de hand. Maar huwelijken gaan er niet kapot aan. Ze lopen op de klippen omdat er niet gecommuniceerd wordt. Eerlijkheid is in een relatie het beste. De praktijk leert dat mensen die aan elkaar toegeven dat er behoefte is aan een ander en elkaar dit toestaan hun relatie prima in stand kunnen houden. Ik heb onderzoek gedaan. Bijna 80% van de 160 ondervraagden zou graag met hun partner willen praten over de mogelijkheid van het hebben van nog een relatie. De helft hiervan heeft dat ook geprobeerd. Feit is dat de één het wil en de ander niet. Verder is het niet bespreekbaar. Vervolgens leg je je daarbij neer of je wordt diep ongelukkig omdat het tegen je natuur ingaat en gaat iemand stiekem aan de slag.
Partnerruil is ook een vorm van niet monogaam willen leven, een compromis. Maar het blijft een kunstmatige vorm.